Wskazania
Profilaktycznie i leczniczo w stanach niedoboru magnezu, zmęczenia, nasilonego stresu, wzmożonej drażliwości, bólach głowy, w zaburzeniach snu, bólach mięśniowych, w okresach zwiększonego zapotrzebowania na magnez (dzieci w okresie wzrostu, ciąża i laktacja, podeszły wiek), w okresach rekonwalescencji, w profilaktyce miażdżycy, choroby niedokrwiennej serca i zawałów serca, w zapobieganiu porodom przedwczesnym i kamicy szczawianowej. Leczniczo preparaty magnezu podaje się w przypadkach hipomagnezemii, tężyczki utajonej, drętwienia kończyn, przy skurczach mięśni, zaburzeniach elektrolitowych, depresjach, stanach przedrzucawkowych i rzucawce, alkoholizmie. Ponadto stosuje się go w nadciśnieniu tętniczym, niewydolności serca, zaburzeniach rytmu serca, stanach pozawałowych. Sole magnezu w dużych dawkach mają działanie przeczyszczające. Związki nierozpuszczalne magnezu stosuje się w celu zobojętnienia kwasu solnego.
Przeciwwskazania
Hipermagnezemia, niewydolność nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min), myasthenia gravis, blok przedsionkowo-komorowy, hipotonia. Należy zachować ostrożność, jednocześnie podając magnez i glikozydy naparstnicy. Nie stosować równolegle z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi.
Ciąża i laktacja
Preparaty magnezu mogą być stosowane w ciąży i okresie karmienia piersią.
Dawkowanie
Zapotrzebowanie na magnez wynosi ok. 270–350 mg/d. Profilaktycznie oraz w niewielkich niedoborach magnezu podaje się go p.o. W stanach ostrej hipomagnezemii podawany jest pozajelitowo we wlewie kroplowym, w powolnych wstrzyknięciach i.v. lub głęboko i.m. Dawka ustalana jest w takich sytuacjach indywidualnie. Zwykle stosuje się i.m. lub i.v. w powolnym wstrzyknięciu 100–200 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz. We wlewie i.v. podaje się 600–1200 mg/d, a następnie dawkę zmniejsza się w zależności od stężenia magnezu w surowicy. W przypadkach odżywiania pozajelitowego dodaje się 3–4 mmol magnezu/d.
Uwagi
1 g magnezu odpowiada 41 mmol.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz